Czołem, Fusoczanie!
W związku z wydaniem anime Zunda Horizon — w myśl zasady „Fusoku bawi i uczy” — publikujemy również mały słowniczek terminów botanicznych i kulinarnych ułatwiający zrozumienie tego anime. Zachęcamy do zapoznania się z nim i cieszenia się naszym wydaniem!
Soja
Soja to roślina strączkowa z rodziny bobowatych. Występuje dziko w Azji Wschodniej, od wschodu Federacji Rosyjskiej i Japonii przez Chiny aż po Tajlandię i Wietnam, a nawet Filipiny. Wystepuje też dalej na południe, w Nowej Gwinei. Obecnie jest uprawiana w znacznie bardziej pokaźnej liczbie krajów, nie licząc wymienionych już wyżej, przodują w tym chociażby USA czy Brazylia. Uprawa soi wymaga żyznych gleb i dużego nasłonecznienia.
Soja jest ceniona głównie ze względu na swoje nasiona bogate w białko, które mają wysoką wartość odżywczą i są powszechnie wykorzystywane do produkcji różnych produktów spożywczych. To, co czyni soję wyjątkową, to fakt, że jest jednym z niewielu źródeł pełnowartościowego białka roślinnego, co oznacza, że zawiera wiele niezbędnych aminokwasów.
Edamame (młoda soja)
To niedojrzałe ziarna soi w postaci włochatych strączków, które w środku skrywają zielone fasolki. Kiedy soja dojrzewa, nasiona stają się twarde i suche, co nie jest odpowiednie do jedzenia w całości. Dlatego edamame jest zbierane, gdy strąki są jeszcze miękkie i soczyste.
Dojrzała soja a edamame
Edamame jest gotowane w całości w osolonej wodzie, gotowane na parze lub czasami pieczone. Po ugotowaniu ziarna soi obierane z łupinek i spożywane. Dojrzała soja, w przeciwieństwie do edamame, jest najczęściej przetwarzana w różne produkty, takie jak mąka sojowa, olej sojowy, tofu, mleko sojowe, sos sojowy itp. Nasiona soi są zazwyczaj oddzielane od strąków, a następnie przetwarzane w różne produkty spożywcze i przemysłowe.
Edamame jest popularne jako przekąska w kuchni japońskiej i innych azjatyckich. Może być podawane lekko posolone, a także stanowić składnik sałatek lub zup. Dojrzała soja jest bardziej wszechstronna i jest używana w wielu różnych potrawach. Z mąki sojowej można przygotować placki, makarony i dania smażone. Tofu i mleko sojowe są powszechnie stosowane jako alternatywa dla produktów (od)zwierzęcych w diecie wegetariańskiej i wegańskiej. Sos sojowy jest używany jako dodatek lub składnik wielu dań.
Mochi
Trochę jak kluski, trochę jak ciastka. Powiedzmy, że to ciastko z mąki ryżowej, bo to chyba najtrafniejsze. Tradycyjnie spożywane w noc sylwestrową mają przynieść pomyślność w nowym roku.
Robi się je ze specjalnej mąki ryżowej mochiko lub shiratamako (mąki z ryżu kleistego). Tradycyjnym nadzieniem zaś jest pasta anko robiona z czerwonej fasoli adzuki (azuki). W ciągu roku występują przeróżne nadzienia, zarówno słodkie, jak i wytrawne: czekolada, dżem, masa orzechowa, twaróg, nawet mięso.
Mochi ma wyjątkową, miękką i gładką teksturę, która jest wynikiem specjalnej techniki obróbki ryżu mochigome. Gotowany ryż jest tradycyjnie ubijany młotkiem drewnianym lub w nowocześniejszych czasach wyrabiany w specjalnych maszynach. Powstałe ciasto jest elastyczne i klejące się, co nadaje mu charakterystyczną konsystencję.
Mochi są bardzo kleiste, dlatego trzeba zachować ostrożność je jedząc, zwłaszcza jeśli chodzi o dzieci czy staruszków.
W Japonii Uważa się, że krojenie gotowych mochi przynosi nieszczęście.
Zunda
Zunda to tradycyjny japoński deser pochodzący z regionu Touhoku w północnej części Japonii. Jest to pasta z zielonych nasion soi edamame, które są wyciągnięte ze strączków i gotowane, a następnie rozgniatane na gładką konsystencję.
Proces przygotowania zundy zaczyna się od zagotowania niedojrzałych strąków soi, podobnie jak w przypadku edamame jako przekąski. Strąki soi są gotowane w osolonej wodzie lub gotowane na parze, a następnie obierane. Po usunięciu skórek pozostają miękkie, zielone nasiona soi. Są one miksowane na gładką masę, czasem z dodatkiem niewielkich ilości cukru. Zunda jest znana ze swojego delikatnego smaku, kremowej konsystencji i naturalnie zielonego koloru, który pochodzi od niedojrzałych ziaren soi. Jest popularna jako deser i podawana na różne sposoby, w tym jako pasty do smarowania na chlebie, składnik wypieków, nadzienie w ciastach lub po prostu jako samodzielna przekąska.
Dawniej jadano ją głównie przy okazji świąt, jednak obecnie zunda jest dostępna przez cały rok i cieszy się popularnością w różnych regionach Japonii, a także poza jej granicami, jako smaczny i unikalny deser.
Natto
Tradycyjne japońskie danie, które składa się z fermentowanych ziaren soi. Jest to popularne danie w Japonii, szczególnie w regionach Kantou i Chubu. Uznawaje się je za pożywne i zdrowe.
Proces produkcji natto polega na fermentacji gotowanych ziaren soi za pomocą specyficznego rodzaju bakterii Bacillus subtilis natto. Fermentacja trwa od kilku dni do kilku tygodni, w zależności od preferowanego smaku i konsystencji.
Główną cechą charakterystyczną natto jest jego lepkie i kleiste wnętrze, które wynika z obecności lepkich substancji pochodzących z procesu fermentacji. Ma specyficzny, silny zapach, który jest jednym z charakterystycznych elementów tego dania.
Natto uznawane jest za źródło białka roślinnego, błonnika i witamin, a także probiotyków pochodzących z fermentacji. Z tego powodu jest cenione za swoje korzyści zdrowotne, takie jak wspomaganie trawienia i korzystny wpływ na mikroflorę jelitową.
Warto zaznaczyć, że ze względu na swój specyficzny zapach, smak i konsystencję, natto nie jest lubiane przez wszystkich i może wymagać przyzwyczajenia się do niego. Dla wielu Japończyków jest to jednak ulubione tradycyjne danie, które cieszy się długą historią i kulturowymi korzeniami w japońskiej kuchni.
Nattokinaza
Najbardziej aktywny składnik nasion fermentowanej soi. Enzym zawarty w natto o szerokim zastosowaniu: przeciwzakrzepowym — zapobiega powstawaniu zakrzepów, które mogą być przyczyną niedrożności naczyń krwionośnych, przeciwnadciśnieniowym, przeciwmiażdżycowym — zapobiega powstawaniu tzw. blaszki miażdżycowej, ma wpływ na regulowanie cholesterolu oraz chroni układ nerwowy.
Miso
Miso to tradycyjny japoński produkt spożywczy, który jest rodzajem pasty o wyrazistym smaku i aromacie. Jest to jeden z najważniejszych składników japońskiej kuchni i odgrywa kluczową rolę w wielu potrawach.
Miso jest przygotowywane poprzez fermentację soi, często w połączeniu z innymi ziarnami i składnikami. Proces fermentacji trwa od kilku miesięcy do kilku lat, w zależności od typu miso i pożądanego smaku. Podczas fermentacji soja i inne składniki ulegają rozkładowi białek, co nadaje miso jego charakterystycznemu smaku i aromatu.
Miso jest szeroko wykorzystywane do przygotowywania różnych dań, takich jak zupy miso (miso shiru), sosy do marynowania mięsa i ryb, dressingi do sałatek, a także jako dodatek smakowy do potraw kuchni japońskiej i kuchni fusion. Jest również ceniony ze względu na swoje wartości odżywcze, gdyż zawiera składniki takie jak białko, błonnik, witaminy i minerały, oraz za pozytywny wpływ na zdrowie jelit dzięki obecności probiotyków wynikającą z fermentacji.
Czerwona fasola adzuki
Odmiana fasoli uprawiana w krajach dalekiego Wschodu: Japonii, Chinach i Korei, gdzie jada się jej nasiona i kiełki.
W kuchniach azjatyckich często składnik słodyczy, jako słodka pasta lub nasiona oblane słodkim syropem. Na Zachodzie stosowana często jako zamiennik mięsa w dietach wegańskich (np. genmai-saishoku).
Z czerwoną fasolą powiązanych jest w Japonii wiele mitów i wierzeń, co świadczy o tym, że jest to jeden z najstarszych powszechnie stosowanych tam produktów spożywczych.
Anko
Japońska słodka pasta wytworzona z jadalnych nasion roślin strączkowych, najczęściej z czerwonej fasoli adzuki, i cukru.
Anko jest powszechnie wykorzystywane jako nadzienie do wielu słodkich japońskich deserów, w tym: dorayaki (naleśniki nadziewane anko i połączone w parze), taiyaki (nadziewane ciastka w kształcie rybek), daifuku (rodzaj mochi, kleiste ciastka z nadzieniem anko, często owinięte w cienką warstwę ryżowej masy), monaka (delikatne wafle nadziewane anko).
Wielkie i małe nasiona
Ten podział jest oparty na japońskich nazwach soi oraz fasoli adzuki. Soja to daizu (大豆), a fasola adzuki to azuki (小豆). Jak widzimy, jeden znak jest dokładnie taki sam. To 豆 (mame), który oznacza nasiona, ziarna, ale też po prostu fasolę, groch, soję, a więc rośliny strączkowe. Różnica polega na znaku z lewej strony. W soi jest to 大 (dai) oznacza duży lub wielki. Z kolei fasola adzuki ma tam znak 小 (shou) oznaczający mały, drobny.
Conquest
W związku z wydaniem anime Zunda Horizon — w myśl zasady „Fusoku bawi i uczy” — publikujemy również mały słowniczek terminów botanicznych i kulinarnych ułatwiający zrozumienie tego anime. Zachęcamy do zapoznania się z nim i cieszenia się naszym wydaniem!
Soja to roślina strączkowa z rodziny bobowatych. Występuje dziko w Azji Wschodniej, od wschodu Federacji Rosyjskiej i Japonii przez Chiny aż po Tajlandię i Wietnam, a nawet Filipiny. Wystepuje też dalej na południe, w Nowej Gwinei. Obecnie jest uprawiana w znacznie bardziej pokaźnej liczbie krajów, nie licząc wymienionych już wyżej, przodują w tym chociażby USA czy Brazylia. Uprawa soi wymaga żyznych gleb i dużego nasłonecznienia.
Soja jest ceniona głównie ze względu na swoje nasiona bogate w białko, które mają wysoką wartość odżywczą i są powszechnie wykorzystywane do produkcji różnych produktów spożywczych. To, co czyni soję wyjątkową, to fakt, że jest jednym z niewielu źródeł pełnowartościowego białka roślinnego, co oznacza, że zawiera wiele niezbędnych aminokwasów.
To niedojrzałe ziarna soi w postaci włochatych strączków, które w środku skrywają zielone fasolki. Kiedy soja dojrzewa, nasiona stają się twarde i suche, co nie jest odpowiednie do jedzenia w całości. Dlatego edamame jest zbierane, gdy strąki są jeszcze miękkie i soczyste.
Edamame jest gotowane w całości w osolonej wodzie, gotowane na parze lub czasami pieczone. Po ugotowaniu ziarna soi obierane z łupinek i spożywane. Dojrzała soja, w przeciwieństwie do edamame, jest najczęściej przetwarzana w różne produkty, takie jak mąka sojowa, olej sojowy, tofu, mleko sojowe, sos sojowy itp. Nasiona soi są zazwyczaj oddzielane od strąków, a następnie przetwarzane w różne produkty spożywcze i przemysłowe.
Edamame jest popularne jako przekąska w kuchni japońskiej i innych azjatyckich. Może być podawane lekko posolone, a także stanowić składnik sałatek lub zup. Dojrzała soja jest bardziej wszechstronna i jest używana w wielu różnych potrawach. Z mąki sojowej można przygotować placki, makarony i dania smażone. Tofu i mleko sojowe są powszechnie stosowane jako alternatywa dla produktów (od)zwierzęcych w diecie wegetariańskiej i wegańskiej. Sos sojowy jest używany jako dodatek lub składnik wielu dań.
Mochi
Trochę jak kluski, trochę jak ciastka. Powiedzmy, że to ciastko z mąki ryżowej, bo to chyba najtrafniejsze. Tradycyjnie spożywane w noc sylwestrową mają przynieść pomyślność w nowym roku.
Robi się je ze specjalnej mąki ryżowej mochiko lub shiratamako (mąki z ryżu kleistego). Tradycyjnym nadzieniem zaś jest pasta anko robiona z czerwonej fasoli adzuki (azuki). W ciągu roku występują przeróżne nadzienia, zarówno słodkie, jak i wytrawne: czekolada, dżem, masa orzechowa, twaróg, nawet mięso.
Mochi ma wyjątkową, miękką i gładką teksturę, która jest wynikiem specjalnej techniki obróbki ryżu mochigome. Gotowany ryż jest tradycyjnie ubijany młotkiem drewnianym lub w nowocześniejszych czasach wyrabiany w specjalnych maszynach. Powstałe ciasto jest elastyczne i klejące się, co nadaje mu charakterystyczną konsystencję.
Mochi są bardzo kleiste, dlatego trzeba zachować ostrożność je jedząc, zwłaszcza jeśli chodzi o dzieci czy staruszków.
W Japonii Uważa się, że krojenie gotowych mochi przynosi nieszczęście.
Zunda to tradycyjny japoński deser pochodzący z regionu Touhoku w północnej części Japonii. Jest to pasta z zielonych nasion soi edamame, które są wyciągnięte ze strączków i gotowane, a następnie rozgniatane na gładką konsystencję.
Proces przygotowania zundy zaczyna się od zagotowania niedojrzałych strąków soi, podobnie jak w przypadku edamame jako przekąski. Strąki soi są gotowane w osolonej wodzie lub gotowane na parze, a następnie obierane. Po usunięciu skórek pozostają miękkie, zielone nasiona soi. Są one miksowane na gładką masę, czasem z dodatkiem niewielkich ilości cukru. Zunda jest znana ze swojego delikatnego smaku, kremowej konsystencji i naturalnie zielonego koloru, który pochodzi od niedojrzałych ziaren soi. Jest popularna jako deser i podawana na różne sposoby, w tym jako pasty do smarowania na chlebie, składnik wypieków, nadzienie w ciastach lub po prostu jako samodzielna przekąska.
Dawniej jadano ją głównie przy okazji świąt, jednak obecnie zunda jest dostępna przez cały rok i cieszy się popularnością w różnych regionach Japonii, a także poza jej granicami, jako smaczny i unikalny deser.
Tradycyjne japońskie danie, które składa się z fermentowanych ziaren soi. Jest to popularne danie w Japonii, szczególnie w regionach Kantou i Chubu. Uznawaje się je za pożywne i zdrowe.
Proces produkcji natto polega na fermentacji gotowanych ziaren soi za pomocą specyficznego rodzaju bakterii Bacillus subtilis natto. Fermentacja trwa od kilku dni do kilku tygodni, w zależności od preferowanego smaku i konsystencji.
Główną cechą charakterystyczną natto jest jego lepkie i kleiste wnętrze, które wynika z obecności lepkich substancji pochodzących z procesu fermentacji. Ma specyficzny, silny zapach, który jest jednym z charakterystycznych elementów tego dania.
Natto uznawane jest za źródło białka roślinnego, błonnika i witamin, a także probiotyków pochodzących z fermentacji. Z tego powodu jest cenione za swoje korzyści zdrowotne, takie jak wspomaganie trawienia i korzystny wpływ na mikroflorę jelitową.
Warto zaznaczyć, że ze względu na swój specyficzny zapach, smak i konsystencję, natto nie jest lubiane przez wszystkich i może wymagać przyzwyczajenia się do niego. Dla wielu Japończyków jest to jednak ulubione tradycyjne danie, które cieszy się długą historią i kulturowymi korzeniami w japońskiej kuchni.
Najbardziej aktywny składnik nasion fermentowanej soi. Enzym zawarty w natto o szerokim zastosowaniu: przeciwzakrzepowym — zapobiega powstawaniu zakrzepów, które mogą być przyczyną niedrożności naczyń krwionośnych, przeciwnadciśnieniowym, przeciwmiażdżycowym — zapobiega powstawaniu tzw. blaszki miażdżycowej, ma wpływ na regulowanie cholesterolu oraz chroni układ nerwowy.
Miso
Miso to tradycyjny japoński produkt spożywczy, który jest rodzajem pasty o wyrazistym smaku i aromacie. Jest to jeden z najważniejszych składników japońskiej kuchni i odgrywa kluczową rolę w wielu potrawach.
Miso jest przygotowywane poprzez fermentację soi, często w połączeniu z innymi ziarnami i składnikami. Proces fermentacji trwa od kilku miesięcy do kilku lat, w zależności od typu miso i pożądanego smaku. Podczas fermentacji soja i inne składniki ulegają rozkładowi białek, co nadaje miso jego charakterystycznemu smaku i aromatu.
Miso jest szeroko wykorzystywane do przygotowywania różnych dań, takich jak zupy miso (miso shiru), sosy do marynowania mięsa i ryb, dressingi do sałatek, a także jako dodatek smakowy do potraw kuchni japońskiej i kuchni fusion. Jest również ceniony ze względu na swoje wartości odżywcze, gdyż zawiera składniki takie jak białko, błonnik, witaminy i minerały, oraz za pozytywny wpływ na zdrowie jelit dzięki obecności probiotyków wynikającą z fermentacji.
Odmiana fasoli uprawiana w krajach dalekiego Wschodu: Japonii, Chinach i Korei, gdzie jada się jej nasiona i kiełki.
W kuchniach azjatyckich często składnik słodyczy, jako słodka pasta lub nasiona oblane słodkim syropem. Na Zachodzie stosowana często jako zamiennik mięsa w dietach wegańskich (np. genmai-saishoku).
Z czerwoną fasolą powiązanych jest w Japonii wiele mitów i wierzeń, co świadczy o tym, że jest to jeden z najstarszych powszechnie stosowanych tam produktów spożywczych.
Japońska słodka pasta wytworzona z jadalnych nasion roślin strączkowych, najczęściej z czerwonej fasoli adzuki, i cukru.
Anko jest powszechnie wykorzystywane jako nadzienie do wielu słodkich japońskich deserów, w tym: dorayaki (naleśniki nadziewane anko i połączone w parze), taiyaki (nadziewane ciastka w kształcie rybek), daifuku (rodzaj mochi, kleiste ciastka z nadzieniem anko, często owinięte w cienką warstwę ryżowej masy), monaka (delikatne wafle nadziewane anko).
Ten podział jest oparty na japońskich nazwach soi oraz fasoli adzuki. Soja to daizu (大豆), a fasola adzuki to azuki (小豆). Jak widzimy, jeden znak jest dokładnie taki sam. To 豆 (mame), który oznacza nasiona, ziarna, ale też po prostu fasolę, groch, soję, a więc rośliny strączkowe. Różnica polega na znaku z lewej strony. W soi jest to 大 (dai) oznacza duży lub wielki. Z kolei fasola adzuki ma tam znak 小 (shou) oznaczający mały, drobny.
Conquest
Komentarze
Prześlij komentarz